سازمان بازنده
به گزارش اینجاخبر عباس مدحجی در یادداشت خود درباره ی سازمان منطقه آزاد اروند نوشت:
سازمان منطقه آزاد اروند از بدو تولدش تاکنون خیلی کم و کوتاه توانسته رضایت نسبی جامعه تحت حاکمیتش را راضی نگه دارد. تعریف های خصوصی گردانندگانش علیرغم عام بودن آن سازمان از مهمترین و طولانی ترین عوامل این نارضایتی ست چرا که هدف از ایجاد این سازمان را تحت الشعاع قرار میدهد. شاید همین عامل هم بوده که باعث شده این نهاد در طول عمر کوتاهش با لیست بلند بالایی از انتصابات از رأس هرم مدیریت تا نیروی حراستی دم دربش درگیر باشد.
بعد از عزل آخرین مدیر عامل منصوب دولت بنفش یعنی اسمعیل زمانی (بجز دوران مدیریت گروسی که روند قومیتی خاصی در آن تقویت شد) بعلل مختلف از سیاسی گرفته تا اتهام های مالی که البته نتیجه عینی آن برای افکار عمومی هیچوقت مشخص نشد، پیش بینی میشد دولت جدید با شعار پُرطمطراق “علیه فساد” علاوه بر جبران مافات نقض حقوق مردم و کوتاه کردن دست متخلفین و احیانا مفسدین، در جهت بهبود اوضاع مدیریتی سازمان و تغییر ذهنیت ناخوشایند مردم نسبت به ساختار سازمان گام بردارد. مهمی که نه تنها محقق نشد که طی دوران کوتاه سرپرستی تا مدیر عاملی محمدرضا اسکندری رو به افول گذاشت و امیدواری به تغییر خوشایند را به یأس بدل کرد.
بر سبیل مثال میتوان به ماجرای پُرحاشیه ی مشاور سازمان که به دوماه نرسیده با افشاگری و برکناری (یا استعفا) همراه شد، تعلل مشخص در تایید حکم مدیرعاملی اسکندری، اعتراض به جریانهای تاثیرگذار بر تصمیمات مدیرعامل، عَلَم کردن موضوع فروش ساختمان سازمان که بعد مشخص شد چه طرحی زیرکانه ای برای توافقات است، کارزار سازی و جریان سازی های واهی و کاملا مدیریت شده برای دریافت حکم مدیر عاملی و ربط دادنش به غصه ی دلسوزان و انتصابات پازلی در بدنه ی سازمان اشاره کرد.
محمدرضا اسکندری که سبقه ی وزارتش را مدیون دولت بهار احمدی نژاد است اکنون سازمانش را با گروگان گرفتن آینده خرمشهری ها، آبادانی ها و مینوشهری ها در ضعیف ترین حالت ممکنه نگاه داشته است. انتصاباتی که بیشتر به مهره چینی میمانند در کم کیفیت ترین دوران مدیریتی، صدای اعتراض حتی هم مسلکان دولت را درآورده و کار از محافل سیاسی به هراتاق اداره و هر میز دولتی رسیده و اخیرا هم در نماز جمعه مطرح شده. با نگاهی اجمالی به روند دستکاری های اخیر نه تنها حضور مدیران پرونده دار که ورود مدیران فاقد رزومه و تجربه حتی در رشته های خودشان را براحتی میتوان یافت. جذب های سفارشی عهد قاجار را میتوان به عینه در سازوکار اسکندری دید با این تفاوت که دیگر امیرکبیری درمیان نیست.
اخیرا هم اخباری غیررسمی از واردات مدیر و مشاور از اصفهان به منطقه بگوش رسیده که باتوجه به انتصابات پیشین، چیز دور از انتظاری نیست. بارها مشاهده شده جمعیت حدودا نیم میلیونی ساکن منطقه آزاد اروند به چشم آقایان نیامده و با تمنای آنچه خود دارند ز بیگانه، اقدام به ترنسفر مدیران پروازی نموده اند که ماحصل نهایی اغلب چیزی جز افسوس نبوده.
رفت و آمدهای مسولان به منطقه هم بُعد دیگر ماجراست. شاید کمتر کسی باور کند سفرهای رئیس جمهور، وزیر کشور، وزیر بهداشت، وزیر آموزش و پرورش، معاون های اجرایی و اقتصادی رءیس جمهور، دبیرعالی شورای مناطق آزاد کشور و… به شهرهای آبادان و خرمشهر آن هم در برهه ی زمانی کوتاه ایچنین خنثی و بی حاصل بوده باشد. البته بجز برای عکاسان و رپورتاژ نویسان. دولت رئیسی دانسته یا نادانسته در حال تبر زدن به ریشه نهالی ست که خود روز اول با کسب اعتماد مردم غرس کرد. نهالی که مردم محروم به اندازه ی کافی برای نه خوردن میوه هایش که فقط دیدن شکوفه هایش صبر کرده اند.
مردم این نقطه تماما به دارایی ها و پتانسیل های خود واقفند و نجیبانه در انتطار عمل به وعده ها برای کسب مایملک خویش اند. دولت رئیسی اگر میخواهد نظر اعتماد مردم را همچون مرداد ماه ۱۴۰۰ در صندوق خود نگه دارد بهتر است با نگاهی جدی و عمقی و پرهیز از سفارش پذیری و نگاه های سطحی دست بکار شود و داستان این بازدیدهای فله ای بدون حاصل را با پایانی پُر محصول ببندد. دولتی که هم به زعم خود پشتوانه ی مردمی دارد و هم به زعم سیاستمداران همراهی لایه های مختلف حکومتی را، دیگر دلیلی برای ادامه شرایط بغرنج آبادان و خرمشهر ندارد. آنچه مسلم است از دست دادن زمان توسط قوه ی مجریه در خوزستان با این استاندار و در منطقه آزاد اروند با این مدیر عامل است.
بهتر است حداقل باکمی تغییرات واقعی به نفع مردم، ورقی که در حال برگشتن است را سرجای خود نگه داشت و به مردم دلیلی برای امیدواری و رضایت و تاب آوری شرایط سخت بخشید. فراموش نکنیم عمر دولتها خیلی کوتاه تر از آن است که به نظر میرسد. به زعم دلسوزان، سکوت انتقاد و فرصت دادن برای تغییر دیگر بس است و بهتر است تا اندک وقتی هست سازمان بازنده را با مدیریت و مشاوره صحیح به برنده تبدیل کرد که پیروزی دنیا و عقبی در رضایت مردم است.
